spakowaliśmy naszego busa i około 4 rano ruszyliśmy na południe. przez pierwsze godziny jazdy towarzyszył nam księżyc.
Marzenia sie spelniaja... Jedne szybko, inne troche pozniej- najwazniejsze, zeby nie przestawac marzyc!
Kiedy 8 lat temu wyjezdzalam ze Szczyrku, po krotkim pierwszym spotkaniu z moim przyszlym mezem obiecalam sobie, ze wrocimy tu razem jeszcze kiedys- nie myslalam, ze wrocimy z przychowkiem!:)
Z naszego kempingu w Ustroniu ruszylismy w kierunku Szczyrku przed 9 rano. Chcielismy uniknac kolejek na wjazd na Skrzyczne i miec duzo czasu na zwiedzanie po zjezdzie. Jechalismy przez przelecz Salmopolska i zatrzymalismy sie na niej na moment, zeby zrobic kilka zdjec i podziwiac panorame gor. Bardzo lubie wlasnie takie gory porosniete drzewami, nie lyse skaly, ktore mnie lekko przerazaja, ale przyjazne i kudlate:) Po chwili ruszylismy dalej kreta droga i niedlugo bylismy w Szczyrku.
Zatrzymalismy sie niedaleko stacji wjazdowej na Skrzyczne- mozna parkowac wzdluz chodnikow, jest duzo miejsca o tej godzinie. Slonce mocno juz grzalo, ale mimo to zabralismy dziewczynom cieple bluzy do plecakow. Potem okazalo sie, ze slusznie:)
Kolejki do kasy nie bylo. Tuz przed nami na gore wjezdzaly kegi z piwem do schroniska:) Jechalismy wiec w milej kompanii;)
Poczatkowo mielismy zamysl, aby wjechac tylko do polowy trasy- do Jaworzyny, a dalej pojsc pieszo niebieskim szlakiem, ktorym droga trwa ok godziny, ale pan w kasie spojrzawszy na nasze nieduze corki poradzil, zeby pierwszy raz raczej zejsc z gory niz sie na nia wdrapywac:) Posluchalismy grzecznie i po chwili stalismy na pomoscie w oczekiwaniu na krzeselka.
Trudno opisywac to co widzi sie jadac na szczyt- piekno w czystej postaci! Dosc powiedziec, ze mialam gesia skorke i lzy w oczach... Nasze panny zachwycone i szczesliwe oddychaly pelna piersia, podziwialy paprocie pod naszymi nogami, swierki i jarzebiny... cudnie!
Toaleta platna rowniez dla gosci schroniska, kolejka do przybytku wedzi sie w dymie papierosowym pani obslugujacej (czytaj: pobierajacej oplate) WC:( Pozostal niesmak. Szybko (po zjedzeniu drugiego sniadania) ewakuowalismy sie z budynku.
Jeszcze tylko pare krokow na sam szczyt, zebysmy mogli powiedziec, ze bylismy na samej gorze:)
Na szczycie podjelismy decyzje, ze schodzimy na piechote do Jaworzyny. Dziewczynki obiecaly, ze dadza rade wiec spokojni, że nie wybuchnie bunt na szlaku ruszylismy sciezka w dol. Nad naszymi glowami szybowaly ptaki oraz ludzie marzacy o skrzydlach:)
Droga jest stroma, roi sie na niej od kamieni usuwajacych sie spod nog, wije sie mocno. Przydaja sie dobre buty, najlepiej juz rozchodzone i trzymajace noge w kostce chociaz w zwyklych trampkach tez mozna jak sie okazalo:) Bardzo mily jest zwyczaj pozdrawiania sie na szlaku- czasem mijalismy kilku turystow wspinajacych sie w gore i robilo sie na moment gwarno od ogolnego "dzien dobry":)
Po malym posilku na polanie zjechalismy w dol i poszlismy szukac naszych sladow sprzed 8 lat: Willi Maggie, Galerii Sztuki i Gospody Bajka (zapamietanej przeze mnie jako Karczma;) Szczyrk pokazal nam sie duzo wiekszy niz kiedys, bogatszy o nowe budynki: knajpki, hotele, sklepy. Zaskoczyl nas milo cenami: zarowno jedzenie w restauracjach, zabawki dla dzieci (dmuchane zamki, karuzelki) jak i pamiatki mialy calkiem przyzwoite ceny (w przeciwienstwie do Leby, np!)
Jutro Czantoria!
te gore widzimy z naszego kempingu, a jesli wyjdziemy jej kawalek naprzeciw to widac poczworne fotele (czteroosobowe sofy, jak mowily dziewczynki:) sunace po linie.
Do stacji wyciagu idziemy spacerem bo to naprawde niedaleko. Obok wejscia do kas leza poprzednie podwojne foteliki i czekaja na klienta;)
Caly wyciag jest wlasciwie nowy i bardzo nowoczesnie wyglada!
Kolejny raz nasza Marianna otrzymuje gratisowa podroz na gore- bardzo to mile ze strony obslugi.
Chetni na jazde szybko przesuwaja sie naprzod i po chwili rowniez my: hooop! cala nasza czworka siedzi wygodnie na sofie:)
Ten wyciag pracuje duzo szybciej niz na Skrzycznem. Gora tez nizsza wiec cala jazda zajmuje nam ok 6 minut. Pogoda dopisuje, jest cieplo, lekko wieje.
Dojezdzajac pod stacje widzimy po lewej stronie sztuczny tor saneczkowy. Jest dosc dlugi, wije sie ostro- w tym roku nie zjedziemy, ale jak bedziemy kolejny raz to na pewno nie odmowimy dziewczynkom tej przyjemnosci:)
Na szczycie wszelkie "atrakcje" czyli grill bar, kawiarnia, sklepiki z pamiatkami, malutki plac zabaw (dziewczynki od razu mialy usmiechy na twarzach:)) oraz sokolarnia. Ta sobie darujemy, poniewaz jutro chcemy sie wybrac do Parku Lesnych Niespodzianek i tam ptakow bedzie w brod.
Wiedzialam, ze musimy przejsc jeszcze kawalek, zeby dojsc na sam "czubek" Czantorii (Krzys wspominal cos o 100 metrach, ale nie dodal, ze w pionie:)!- nie spodziewalam sie jednak, ze droga bedzie kamienista i tak stroma.
Dziwnie "zdobywa sie" gore w licznym towarzystwie:) Tlum jak na naszym sopockim molo w niedziele:)))
Dziewczynki byly bardzo dzielne!
Kiedy wreszcie bylismy u celu i spoczelismy na laweczkach malego baru na szczycie panny zdecydowaly, ze wejdziemy rowniez na wieze widokowa, o ktorej wczesniej nie chcialy nawet slyszec! Wczesniej jednak musialy poudzielac sie towarzysko i z poznanymi dopiero co dziecmi zbudowaly Buke (dla niewtajemniczonych: postac z Muminkow).
Wieza znajduje sie juz za granica naszego panstwa:) Kupilismy wejsciowki i wdrapalismy sie na azurowa konstrukcje.
Alez widoki!!! Buke tez dobrze widac;))
Zejscie to juz "pikus";) Jeszcze tylko obiecany placyk zabaw kolo stacji kolejki- ile te dziewczyny maja energii i sily!
Potem wygodna sofa na linie i koooniec;( Alez zal!
Postanawiamy udac sie do centrum Ustronia. Chcemy zjesc obiad w slynnej knajpce goralskiej, ale po drodze zachodzimy do sympatycznej restauracji niedaleko wyciagu. Sa pyszne lody i zimne piwo:) Nabieramy nowych sil i ruszamy!
znaleźliśmy się w centrum uzdrowiska. pospacerowaliśmy po parku zdrojowym...
kąpiel w Wiśle? nie tym razem...
zatrzymaliśmy się na obiad w słynnej gospodzie góralskiej. ze względu na weekend oraz trwający właśnie Tydzień Kultury Góralskiej, a co za tym idzie tłum gości, czas oczekiwania co najmniej 60 minut :(
całe szczęście można zamówić coś z grilla, szybko i- nie da się ukryć- taniej ;)tymczasem dziewczyny pognały na plac zabaw, mogliśmy je obserwować przy zabawie, siedząc przy stoliku popijając zimne piwo :) dziewczyny na zabawie spędziły chyba 2 godziny, z małą przerwą na kiełbaski!
mówi się, że górale są pazerni, ale umięśniony Pan opiekujący się dziećmi sam od siebie zaproponował dłuższą zabawę bez dodatkowej zapłaty :)
nie mamy tego udokumentowanego, ale mieliśmy jeszcze niespodziankę w postaci wizyty mojego brata z żoną oraz mamy. po spotkaniu zmęczeni całym dniem ruszyliśmy na stację kolejową, gdzie wypatrywaliśmy kolejki...
o, jedzie!
w pociągu...
dziewczyny i ich misie pożegnały gościnne uzdrowisko... a kilkanaście minut później byliśmy na kempingu :)
dzisiaj odwiedziliśmy Leśny Park Niespodzianek w Ustroniu. kontakt ze zwierzętami zawsze budzi pozytywne emocje, tutaj główną atrakcją miały być... zacznijmy jednak od początku :)rankiem wyruszyliśmy z samochodem do parku zwierząt, który położony jest w Ustroniu-Zawodziu. zaparkowaliśmy auto i ruszyliśmy do bram parku.
jeszcze tylko chwila przy kasie...
za bramą przywitały nas zwierzaki.
jednak prawdziwym magnesem, dla którego tutaj przybyliśmy są pokazy lotów ptaków drapieżnych. odbywają się one od kwietnia do końca pażdziernika w godzinach: 11:00; 14:00; 16:00, a od listopada do końca marca w godzinach: 11:00; 14:00.
kolejne zdjęcia nieostre, gdyż dynamika pokazu nas zaskoczyła. emocje były ogromne!
jeszcze kilka zdjęć ptaków, które brały udział w pokazie...
i jeszcze sowy z alternatywnego pokazu (lotów nie udało się nam zarejestrować).
reasumując: loty ptaków w Leśnym Parku Niespodzianek w Ustroniu to niebywała atrakcja, obowiązkowo należy się tutaj pojawić!później dzieci poszły na plac zabaw, ale zdjęć nie robiliśmy. przed wyjściem "upolowaliśmy" jeszcze jednego jeleniowatego.
gastronomia w Parku to porażka, dlatego wcześniej niż zamierzaliśmy ruszyliśmy do samochodu. podjechaliśmy kawałek w kierunku Równicy i dalej poszliśmy pieszo.
zgodnie z przewidywaniami (przed wyjazdem zrobiliśmy wywiad nt. ustrońskiej gastronomii) naszym oczom ukazała się reklama znanej podrównickiej restauracji.
z zewnątrz prezentowała się zachęcająco...
wewnątrz prezentuje się olśniewająco...
znaczy demonicznie, w końcu jesteśmy w gościnie u czarta :)
ze względu na długi czas oczekiwania na potrawy mięsne zjedliśmy wszyscy żurek podany w chlebie, smaczny, niedrogi. po wyjściu z gospody naszym oczom ukazała się piękna górska panorama.
rozleniwieni postanowiliśmy nie zdobywać Równicy, ale i tak musieliśmy dojść pieszo do samochodu...
zjeżdżamy z równicy za niemiłosiernie wlokącym się fiatem... na zdjęciu również nasz fotograf :)
w końcu skończyła mi się cierpliwość i wyprzedziłem zawadiakę!
całe szczęście nikt więcej już nam nie przeszkadzał w powrocie na kemping :)